ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Στα κάτωθι αποσπάσματα έχουν τροποποιηθεί τα ονόματα των συμμετεχόντων με βάση την αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αλλά και του Ιατρικού Απορρήτου.

Ξεκίνησα τον δρόμο της θεραπείας σαν μια βαρκούλα χωρίς κουπιά . Πήγαινα όπου με πήγαινε το κύμα , χωρίς πυξίδα .απλώς ήλπιζα ότι μπορεί να βγω στην στεριά…Υπήρχε πολύ αγωνία , απελπισία φόβος και αίσθηση ότι είμαι χαμένη . Σιγά σιγά βγήκα στην στεριά με τη βοήθεια της πυξίδας ονόματι Βίκυ .

Έδωσα σημασία στα συναισθήματα μου και στο σώμα μου, ξεχασμένα από καιρό. Δεν έχω εκείνη την απελπιστική ανάγκη να κρύβω τα συναισθήματα μου με ψεύτικη χαρά. Έμαθα ότι μπορώ να μοιραστώ τα προβλήματα μου και ότι οι άλλοι το αντέχουν.
Έμαθα να ρωτάω τον εαυτό μου εάν μια επιλογή μου κάνει καλό και μετά να προχωράω.

Παναγιώτης

Ταξίδεψα στην ήπειρο του χάους, κωπηλάτησα στη μαύρη θάλασσα της απελπισίας και άρχισα να εξερευνώ το δάσος της ζωής. Στην ήπειρο του χάους, όλα βρίσκονταν γύρω μου σε πλήρη αταξία και άναρχη δόμηση. Το συναίσθημα που με κατέκλυζε ήταν θλίψη και άγχος. ’’Πώς θα μπορέσω εγώ να ζήσω με αρμονία μέσα σε αυτό το άναρχο χάος’’; Στην προσπάθεια μου να αφήσω το χάος , βρέθηκα να κωπηλατώ με μανία σε μια βαθιά , άγρια , απέραντη μαύρη θάλασσα .

Μια καινούργια στεριά , χωρίς χάος .Η κόπωση μου ήταν πλέον εμφανής , όμως η αχτίδα του φωτός της ελπίδας διαπέρασε το σκοτάδι όταν αντίκρισα τη στεριά.

Όταν πήρα ανάσες σηκώθηκα και κοίταξα ότι μπροστά μου υπήρχε η είσοδος σ ένα δάσος.‘’ Πρέπει να το εξερευνήσω ‘’ σκέφτηκα και ξεκίνησα τον δρόμο μου.

Κατάλαβα πλέον ότι δεν πρόκειται για έναν ανέμελο περίπατο , όπως ήλπιζα.

Πολλά ερωτήματα , στα οποία δεν μπορούσα να δώσω απάντηση , όσο κι αν προσπαθούσα. Στο τέλος , η απάντηση όμως ήταν ΜΙΑ! ‘’ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ , ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΩ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ’’.

Η δίψα να αγαπήσω και να αγαπηθώ , η ανάγκη να μοιραστώ το βάρος και το φόβο του ταξιδιού , η ελπίδα πως ένας σύντροφος θα απαλύνει τον πόνο , θα με ξεκουράσει και θα μου προσφέρει μια αίσθηση ασφαλείας που τόσο ποθούσα ύστερα από τόσα βάσανα, κούραση και κινδύνους. Έμαθα να προχωράω , να διαχειρίζομαι το φόβο και να συνεχίζω. Να αντιμετωπίζω τα εμπόδια και τις προκλήσεις , να μοιράζομαι , να τσαλακώνομαι , να ψάχνω αέναα για το φως. Βρήκα σύντροφο στο ταξίδι. Μοιράζομαι, δίνω και παίρνω , ίσως όχι αυτό που περίμενα ή που ήθελα αλλά σίγουρα είναι μια πρόοδος. Δίνει ανάσες αλλά δεν είναι ο προορισμός μου.

Συνειδητοποίησα ότι το φως που ψάχνω πηγάζει μόνο από μέσα μου και όχι από την παρουσία κάποιου άλλου ή από τον ήλιο , ότι χρειάζεται να πετάξω από πάνω μου όλα τα βάρη του παρελθόντος , τις πίκρες , τις ντροπές , τα λάθη και τις ευθύνες άλλων. Είναι δικά τους κι όχι δικά μου! Εγώ μου οφείλω την πορεία προς το φως!

Αλεξάνδρα

Ξεκίνησα με βάρκα σε θυελλώδη θάλασσα χωρίς πυξίδα. Σα φοβισμένο παιδί, κουβαριασμένο, σα πληγωμένο αετόπουλο που δεν έβρισκε την ομορφιά της ζωής και της ελευθερίας. Αισθάνομαι ότι ήμουν σε λαβύρινθο και ο μίτος της Αριάδνης δεν θα υφαινόταν.

Ταξίδεψα στην κόλαση του Δάντη, ανακαλύπτοντας ότι υπήρχαν πολλά στρώματα λάσπης πεποιθήσεων και αντιστάσεων. Υπήρχε και άλλος πάτος και άλλο βάθος και άλλος πόνος αλλά και άλλα μηνύματα. Ήταν η πιο δύσκολη κατάβαση στη συνείδησή μου, μια ήπειρος που με καταδίωκε με φόβους, εφιάλτες, απειλές, ένα παρελθόν που για μένα ήταν απωθητικό γιατί έπρεπε να ανακαλύψω τους δαίμονες μου.

Ταξίδεψα όμως και στην Ανδαλουσία, βρήκα σοφία στους Ίνκας. Μου δώσανε την πνοή από τους προγόνους τους, με μάθαν τον χορό της βροχής, πώς να γίνομαι φίλη με τους λύκους και τα γεράκια.

Πήγα στο Μαρόκο και μύρισα αρώματα και είδα χρώματα. Γνώρισα βεδουίνους και σούφι. Ήταν η πιο πολύχρωμη και αισθησιακή μου βόλτα. Αναγκάστηκα να φάω πολύ άμμο, όμως έμαθα πώς να είσαι προετοιμασμένος για τις ανεμοθύελλές.

Πήγα Αφρική και χόρεψα στη φωτιά με τύμπανα. Άκουσα τον χτύπο της καρδιάς μου, έβγαζα κραυγές και ο κυκλικός χορός ήταν μια κάθαρση.

Κωπηλάτησα στον Βόσπορο που έχει μια χαρμολύπη, εκεί που το νέο συναντά το παλιό, η ανατολή με τη δύση- Μια νοσταλγία για αυτό που υπήρξε και δεν θα υπάρξει ξανά.

Πήγα σε βράχια στη θάλασσα στη Σκωτία και είδα πόσο κοντά ήταν ο γκρεμός. Γδάρθηκα με τα λυσσασμένα κύματα, σκοτεινά, βαθιά.

Κωνσταντίνος