Να δίνεις το δάκρυ.
Ο ψαράς κοιμάται κι ένα στάζει από την άκρη του ματιού του. Η Γυναίκα Σκελετός το βλέπει, νιώθει φοβερή δίψα και μπουσουλάει, όλη περιέργεια, προς το μέρος του για να πιει από την κούπα του ματιού. Τι ονειρεύτηκε ο ψαράς και δάκρυσε;
Τα δάκρυα έχουν τη δύναμη να δημιουργούν. Στους μύθους, το δάκρυ που χαρίζεται σημαίνει κάποιο σημαντικό έργο και την ολόψυχη επανασύνδεση. Στη λαϊκή βοτανολογία, τα δάκρυα χρησιμοποιούνται ως συγκολλητική ουσία, για να διασφαλίσουν στοιχεία, να ενώσουν ιδέες και να φέρουν σε επαφή ψυχές. Στα παραμύθια, τα δάκρυα που τρέχουν που τρέχουν μπορούν να τρομάξουν τους ληστές και α τους διώξουν, κάνουν ποτάμια να πλημμυρίζουν. Το ράντισμα με δάκρυα καλεί τα πνεύματα . Το χύσιμο δακρύων πάνω στο σώμα κλείνει τομές και αποκαθιστά την όραση. Το άγγιγμά τους πάτα κάτι εγκυμονεί.
Αν έχουμε με τόλμη και σε βάθος ερευνήσει τη σχέση μας με τη φύση της ζωής/θανάτου/ζωής, το δάκρυ που χύνουμε είναι δάκρυ πάθους και συμπόνιας για εμάς και τον άλλο ταυτόχρονα. Είναι το πιο πικρό δάκρυ, ειδικά για τους άντρες και μερικές «ψημένες» γυναίκες.
Αυτό το δάκρυ πάθους και συμπόνιας κυλάει μετά την τυχαία ανακάλυψη του θησαυρού , μετά την τρομακτική καταδίωξη, μετά το ξεμπέρδεμα του σκελετού – ο συνδυασμός των τριών αυτών μας εξαντλεί , αποσυντονίζει τις άμυνές μας, μας φέρνει καταπρόσωπο με τον εαυτό μας, μας ξεγυμνώνει μέχρι το κόκαλο, μας κάνει να λαχταρούμε τη γνώμη και την απελευθέρωση. Τότε, η ψυχή περιεργάζεται τις βαθύτερες επιθυμίες της και θρηνεί τις απώλειες, αλλά και την αγάπη των δύο εραστών.
Αργά αλλά σταθερά, όπως η Γυναίκα Σκελετός αναφάνηκε στην επιφάνεια του νερού, έτσι και το δάκρυ, το συναίσθημα μέσα στον άνδρα, ήρθε στην επιφάνεια. Και αυτό τον οδηγεί να αγαπήσει τον εαυτό του και τον Άλλο. Τώρα, χωρίς τις τρίχες, τα αγκίστρια και τα μαχαίρια της καθημερινότητάς του, ο άντρας φέρνει κοντά του τη Γυναίκα Σκελετό, την ξαπλώνει πλάι του για να πιει και να τραφεί από το βαθύτερα συναισθήματά του. Σε αυτή τη νέα του μορφή είναι ικανός να θρέψει τον διψασμένο Άλλο.
Το κλάμα του κάλεσε το φάντασμά της – ιδέες και δυνάμεις από τα πιο μακρινά μέρη του ψυχικού κόσμου συνενώθηκαν στο καυτό του δάκρυ. Από πολύ παλιά και με πολλούς τρόπους το νερό συμβολίζει τη δημιουργία, την ατραπό. Η άνοιξη έρχεται με μια βροχή από δάκρυα. Η είσοδος στον κάτω κόσμο γίνεται μέσα από έναν καταρράκτη δακρύων. Αν ακούσουμε με την καρδιά μας το δάκρυ, θα καταλάβουμε ότι είναι μια έκκληση για προσέγγιση. Έτσι, ο ψαράς κλαίει κι αυτή όλο και πλησιάζει. Χωρίς το δάκρυ του, εκείνη θα έμενε ένας σωρός κόκαλα. Χωρίς το δάκρυ του, εκείνος δεν θα αφυπνιστεί ποτέ στην αγάπη.
Το δάκρυ αυτού που ονειρεύεται αναβλύζει όταν ο εκκολαπτόμενος εραστής αφήνεται στο συναίσθημα και αρχίζει να δένει τις πληγές του ‘όταν βλέπει τι σκότωσε μέσα του όταν έπαψε να πιστεύει στην καλοσύνη του εαυτού’ όταν νιώθει ότι αποκόπηκε από τον τροφοδότη και ζωογόνο κύκλο της φύσης της ζωής/θανάτου/ζωής. Τότε κλαίει σπαρακτικά, γιατί νιώθει τη μοναξιά του, γιατί νοσταλγεί βαθιά αυτόν τον Ψυχικό τόπο, αυτή την άγρια γνώση.
Έτσι γιατρεύεται ο άντρας, έτσι διευρύνεται η κατανόησή του για τα πράγματα. Αναλαμβάνει να φτιάξει το προσωπικό του φάρμακο, αναλαμβάνει να θρέψει τον «διαγραμμένο Άλλο». Μέσα από τα δάκρυα του αρχίζει να δημιουργεί.
Δεν αρκεί να τον αγαπάμε, δεν αρκεί να μην είμαστε τροχοπέδη στη ζωή του Άλλου, δεν αρκεί να είμαστε «υποστηρικτικοί», «δίπλα στους αγαπημένους» και τα παρόμοια. Το ζήτημα είναι να έχουμε κατακτήσει τη βαθιά γνώση των τρόπων ζωής και θανάτου για τη δική μας ζωή αλλά και συνολικά. Η μόνη οδός προς αυτή τη γνώση περνάει από το σχολείο με τα κόκαλα της Γυναίκας Σκελετού. Εκείνη περιμένει ένα σημάδι από το βαθύ συναίσθημα , ένα δάκρυ που λέει: «Ομολογώ την πληγή μου».
Η ομολογία θρέφει η φύση της ζωής/θανάτου/ζωής, φτιάχνει τον δεσμό, θέτει σε κίνηση τη διαδικασία κατάκτησης της βαθιάς γνώσης. Όλοι έχουμε λανθασμένα πιστέψει ότι κάποιος άλλος θα γιατρέψει τις πληγές μας, θα μας συναρπάσει, θα μας γεμίσει. Μας παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να ανακαλύψουμε ότι δεν γίνεται έτσι, κυρίως επειδή προβάλλουμε την πληγή μας σε άλλους, έξω από εμάς, αντί να τη φροντίζουμε εσωτερικά.
Αυτό που μάλλον θέλει περισσότερο μια γυναίκα από έναν άντρα είναι να τον δει να διαλύει τις προβολές του και να φροντίζει ο ίδιος της πληγές του. Όταν εκείνος αντιμετωπίζει τις πληγές του, τότε το δάκρυ του κυλάει αβίαστα, και η αφοσίωσή του, στον εαυτό του και στους άλλους, γίνεται διαρκώς πιο διαυγής και πιο ισχυρή. Ο άντρας γίνεται θεραπευτής του εαυτού του, δεν του λείπει το βαθύτερο Ταυτό, δεν χρησιμοποιεί τη γυναίκα ως παυσίλυπο.
Το δάκρυ της συμπόνιας κυλάει όταν συνειδητοποιούμε την όζουσα πληγή. Η όζουσα πληγή έχει διαφορετικές μορφές και αιτίες στον καθένα μας. Για κάποιον μπορεί να είναι ότι πέρασε όλη του τη ζωή μοχθώντας να ανέβει, και στα τέσσερα ακόμη, προς μια κορυφή και τελικά συνειδητοποίησε, καθυστερημένα, ότι ανέβαινε το λάθος βουνό. Για κάποιον άλλο μπορεί να σημαίνει άλυτα θέματα και αγιάτρευτες πληγές από την κακομεταχείριση που υπέστη ως παιδί.
Για άλλους μπορεί να είναι η οποιαδήποτε συντριπτική απώλεια στη ζωή ή την αγάπη. Άντρες με τέτοιες πληγές τους μυρίζεις από μακριά. Ούτε γυναίκα ούτε αγάπη ούτε αγάπη ούτε ενδιαφέρον μπορεί να γιάνει αυτή την πληγή, μόνο η συμπόνια προς τον εαυτό, μόνο η φροντίδα του πάσχοντα για τη πληγή του.
Ο άντρας αφήνει το δάκρυ να κυλήσει όταν πλέον έχει συναντηθεί με τον πόνο του, άρα τον ψάχνει και τον αναγνωρίζει. Καταλαβαίνει ότι έζησε θωρακισμένος, ότι δεν αφέθηκε, εξαιτίας της πληγής του. Βλέπει τι έχασε. Συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος τσάκισε την αγάπη του για τη ζωή, για τον εαυτό του και για τον όποιο άλλο.
Στα παραμύθια τα δάκρυα αλλάζουν τους ανθρώπους, τους υπενθυμίζουν τι είναι σημαντικό, τους σώζουν την ψυχή. Μόνο οι σκληρές καρδιές απαγορεύουν το κλάμα και τη συνένωση. Υπάρχει ένα ρητό των σούφι, ουσιαστικά μια προσευχή, με την οποία ζητάμε από τον Θεό να σπάσει την καρδιά μας: «Κομμάτιασε την καρδιά μου, να κάνεις χώρο για τη δίχως όρια αγάπη».
Χάρη στην τρυφερότητα που νιώθει μέσα του, ο ψαράς όχι μόνο αρχίζει να ξεμπλέκει τη Γυναίκα Σκελετό αλλά αισθάνεται να αναδεύονται και δικοί του ξεχασμένοι πόθοι, και συμπονάει τον εαυτό του. Καθώς βρίσκεται σε κατάσταση αθωότητας – θεωρεί, δηλαδή, ότι όλα είναι δυνατά- ομολογεί άφοβα τις επιθυμίες της καρδιάς του. Δεν φοβάται να ευχηθεί, γιατί πιστεύει ότι οι ανάγκες του θα εκπληρωθούν. Κλαίει και εκφράζει αληθινά συναισθήματα, διευκολύνοντας έτσι την επανένωσή του με τη φύση της ζωής /θανάτου/ζωής.
Χάρη στο δάκρυ αυτό η Γυναίκα Σκελετός πλησιάζει τον ψαρά. Της προκαλεί δίψα, της προκαλεί της επιθυμία για μεγαλύτερη, συνειδητή συμμετοχή. Όπως και στα παραμύθια, τα δάκρυα καλούν πράγματα προς το μέρος μας, διορθώνουν τα πράγματα, μας δίνουν το κομμάτι που έλειπε.
Στην ιστορία μας, ο ψαράς αφήνει την καρδιά του να σπάσει, όχι να σπάσει σε κομμάτια αλλά να σπάσει και να ανοίξει. Δεν θέλει την αγάπη της la teta,της πρώτης τροφού, δεν θέλει την αγάπη ως κέρδος ούτε ως εξουσία ούτε ως δόξα ούτε ως έκφραση σεξουαλικότητας. Θέλει την αγάπη που τον κυριεύει, μια αγάπη που πάντοτε έφερε εντός του, αλλά ποτέ πριν δεν είχε αναγνωρίσει.
Τώρα η ψυχή του άντρα κατοικεί σε τόπο βαθύτερο και πιο καθαρό. Αυτός αφήνει το δάκρυ να κυλήσει. Η Γυναίκα το πίνει. Μέσα του κάτι άλλο θα μεγαλώσει και θα ξαναγεννηθεί, κάτι που μπορεί να της το δώσει: μια καρδιά απέραντη, βαθιά σαν τον ωκεανό.