Ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για να διαπαιδαγωγήσει κανείς τα παιδιά του, αλλά και, γενικότερα, για να ωριμάσει προσωπικά, είναι μια νοσηρή μικρή συνήθεια που λέγεται «σκεπτικό του όλα ή τίποτα» (καμιά φορά το λέμε και «σκεπτικό του μαύρουΙάσπρου»). Αυτή η τάση εξωτερικεύεται σε σχέση με ορισμένα θέματα.
Για παράδειγμα, οι γονείς με τους οποίους συνεργάστηκα δήλωναν ομόφωνα ότι δεν ήθελαν τα παιδιά τους να έχουν ως στόχο την ευχαρίστηση του άλλου, ιδίως όταν αυτός ο άλλος τα πιέζει να κάνουν κάτι παράνομο ή και επικίνδυνο ακόμα. Ακόμη ξέρουν ότι όσοι «κόβονται» να ευχαριστήσουν τους άλλους απλώς «δεν μπορούν να πουν όχι». Και όμως φοβούνται να το παραδεχτούν. Ο λόγος: το σκεπτικό του όλα ή τίποτα. Όταν οι άνθρωποι ανησυχούν μήπως μεγαλώσουν παιδιά που θέλουν να είναι αρεστά στους άλλους, αναρωτιούνται αν είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν ανάμεσα στο πρότυπο της Μητέρας Τερέζας ή του Τζακ του Αντεροβγάλτη.
Τίποτε από τα δύο…..
