Θα πρέπει να πιστεύεις στην δική σου αλήθεια και θα πρέπει να εμβαθύνεις στη σχέση σου με αυτήν και θα επικοινωνήσεις/ενωθείς με ανθρώπους που ψάχνουν την ίδια αλήθεια με εσένα ακόμα και αν δεν το κάνουν με τον ίδιο τρόπο που το κάνεις εσύ.Έτσι λοιπόν ποτέ δεν θα πρέπει να φοβάσαι την δική σου αλήθεια και να την εξερευνάς. Επίσης, δεν θα πρέπει να φοβάσαι να την αφήσεις να φύγει αν διαπιστώσεις ότι υπάρχει μια βαθύτερη αλήθεια που σου «μιλά». Και ταυτοχρόνως ότι κάνεις εκεί έξω στον κόσμο να δουλέψεις τόσο εσωτερικά γιατί αν δεν το κάνεις η παρουσία σου και η εργασία σου στον κόσμο δεν θα είναι τόσο αποδοτική.
Η γυναίκα μου πραγματικά μου είπε στα ίσια για τον εθισμό μου με τη δουλειά μου είπε «Πρέπει να καταλάβεις ότι είσαι εργασιομανής» κι αυτό με ταρακούνησε και με έκανε να πάρω μια απόφαση σχετικά με το τί είδους ζωή θέλω να έχω. Η εργασία μπορεί να είναι ικανοποιητική και παίρνεις πολλή αποδοχή αλλά τα προβλήματα που μου δημιουργούσε στις πρωταρχικές μου σχέσεις ήταν πολλά και σημαντικά, επομένως έπρεπε να βάλω σε μια νέα τάξη τα πράγματα και να ηρεμήσω και κάθε πρόσκληση που μου έρχεται περνάει πρώτα από την έγκριση της γυναίκας μου. Ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Αισχύλος στο έργο του Αγαμέμνων, ο χορός λέει « Εμείς οι άνθρωποι υποφέρουμε μέσα στην αλήθεια»
Τί θα έλεγες στον 20 χρόνο εαυτό μου; «Κοίταξε μέσα σου», δεν χρειάζεται να προσπαθείς τόσο πολύ και να κοπιάζεις για να αρέσεις στους γύρω σου. Χαλάρωσε και άσε τη ζωή να έρθει σε σένα δεν χρειάζεται να πιέζεις τις καταστάσεις. Άνοιξε την καρδιά σου, μην εστιάζεις στον έξυπνο εγκέφαλό σου τόσο πολύ, δεν είναι δικό σου λάθος το πώς είναι ο κόσμος.
Ποια ήταν η καλύτερη συμβουλή που έχεις λάβει; Είναι δύο, πρώτον από μια θεία μου που ήταν γιατρός αλλά ήθελε να γίνει συγγραφέας αλλά προσαρμόστηκε/ υπέκυψε στη θέληση του πατέρα της, πολύ ευαίσθητη και πληγωμένη ψυχή και μου έλεγε ένα κομμάτι από τον Σαίξπηρ, που ίσως ακούγεται κοινότυπο, από τον Απολλώνιο «Στον εαυτό σου να είσαι αληθινός», εύχομαι να είχα καταλάβει το νόημά του.
Θα σας πω για μια φίλη μου η οποία είναι 48 και όταν ήταν 37 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού στο στάδιο 4,το οποίο σήμαινε ότι ήταν ήδη στα κόκαλά της, εκείνη την περίοδο είχε 2 παιδία 1 και 3 και ήταν παντρεμένη με έναν επιτυχημένο επιχειρηματία κι η ίδια ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος της Microsoft , φαινομενικά είχε την τέλεια ζωή, ήταν γυμνασμένη, έτρωγε καλά. Και έζησε μια μεταμόρφωση, έλαβε την καλύτερη ιατρική περίθαλψη που θα μπορούσε να έχει κάποιος και παρόλα αυτά της έδιναν 1 χρόνο ζωής. Ένα χρόνο πριν ταξίδεψε στη κοιλάδα της Νάπα στη Καλιφόρνια, για να γιορτάσει με τους φίλους της τα 10 χρόνια επιβίωσής της παράλληλα με τα 47 γενέθλιά της. Η μεταμόρφωση που υπέστη ήταν ότι όταν διαγνώστηκε και έδωσε προσοχή στον εαυτό της κατάλαβε ότι η ζωή της δεν ήταν η ζωή της. Είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδί και η αντίδρασή της στην κακοποίηση ήταν, όπως και σε πολλά παιδιά, ότι δεν έφταιγε ο ενήλικας αλλά η ίδια «Αν αυτό το τρομερό πράγμα συνέβη σε μένα θα πρέπει να είμαι πολύ κακό άτομο» άρα θα πρέπει να είμαι πολύ καλό «παιδί» για να λυτρωθώ, θα πρέπει να είμαι η καλή κόρη, η καλή μητέρα, η καλή εργαζόμενη και σύζυγος η οποία δεν θα μιλάει για τους εθισμούς του άνδρα της επειδή αυτό θα τάραζε τα νερά.
Όταν όμως διαγνώστηκε με την ασθένεια αποφάσισε να αποτινάξει από πάνω της αυτή την «τελειότητα» και μίλησε ανοιχτά και ξεκάθαρα στην οικογένειά της για την κακοποίηση που υπέστη και άφησε και τη δουλειά της, που δεν ήταν δική της επιλογή και δεν την εξέφραζε. Έτσι, 11 χρόνια αργότερα ο καρκίνος βρίσκεται ακόμα στα κόκαλά της αλλά έχει αδρανοποιηθεί αλλά πλέον γνωρίζει πως αν θέλει να παραμείνει ζωντανή πρέπει να παραμείνει αυθεντική. Για τον λόγο αυτό πιστεύω πως όλες οι ασθένειες είναι αναστρέψιμες, μέσα από το παράδειγμα της Shannon η οποία άρχιζε να φροντίζει τον εαυτό της και να του δίνει προσοχή, να εργάζεται πνευματικά, κάτι που αγνοούσε, είναι η απεικόνιση της υγείας, άρα υπάρχουν τρόποι να φτάσεις εκεί αλλά αποτελεί μια δέσμευση που όμως μπορεί να διαταράξει τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις, αλλά αυτό είναι το κάλεσμα σας.
Μέσα στα χρόνια έχω αντιμετωπίσει ασθενείς είτε είναι καρκίνο, είτε εθισμός στα ναρκωτικά, HIV, αλκοολισμός και γενικά οποιαδήποτε προβληματική/θανατηφόρα σωματική πληγή έχουν όλα μια κοινή ρίζα, την πρώιμη παιδική μας ηλικία. Ότι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας επεμβαίνει στην διαμόρφωση και ανάπτυξη της πνευματικής, βιολογικής, ψυχικής και ψυχολογικής μας δυναμικής και μορφολογίας για μια ζωή. Δυστυχώς μπορεί να είναι μη αναστρέψιμα τα βιώματά μας αλλά μπορούμε να πετύχουμε καλύτερα αποτελέσματα αν αναγνωρίσουμε η πρώιμη απώλεια, την έλλειψη, το τραύμα έτσι ώστε να παρέχουμε στον εαυτό μας τη βοήθεια/ίαση. Αν δεν γίνει αυτό το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να γιατρεύουμε τα συμπτώματα και όχι το πραγματικό τραύμα και δεν θα μπορούν οι θεραπευτές να μας δώσουν σωστές συμβουλές γιατί δεν θα γνωρίζουμε τί μας πονάει.
Η συμβατική ιατρική που διδάσκεται στα πανεπιστήμια μας μαθαίνει πως το πνεύμα από το σώμα διαχωρίζονται, για παράδειγμα αν αναπτύξω καρκίνο ευθύνονται κάποιες επιλογές που έχω κάνει στην καθημερινή μου ζωή όπως η διατροφή ή το τσιγάρο ή από γενετικές προδιαθέσεις ή από ατυχία που δεν καταλαβαίνουμε. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε όμως είναι ότι η κοινωνική μας ζωή και οι συναισθηματικές σχέσεις με τους ανθρώπους όπως και με τον ίδιο μου τον εαυτό, αυτά συμβάλλουν στην ανάπτυξή του. Δεύτερον , διαχωρίζουμε το άτομο από το περιβάλλον του, θεωρούμε ότι το ανθρώπινο σώμα που αρρωσταίνει δεν έχει καμιά σχέση με το περιβάλλον που ζει και τη δυναμική που ανταλλάσσουν κάτι που είναι αδύνατο διότι το άτομο είναι απολύτως επηρεαζόμενο από το περιβάλλον που ζει, το βιολογικό, το οικογενειακό, το κοινωνικό και λοιπά. Έτσι, όταν ένα πρόβλημα εμφανίζεται σε ένα άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένας σηματοδότης που δείχνει πως υπάρχει θέμα στο ευρύτερο περιβάλλον γύρω του. Θα σας δώσω 3 παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν.
- Γνωρίζουμε από πολλές έρευνες που έχουν διεξαχθεί ότι τα παιδιά των οποίων οι γονείς ήταν ιδιαιτέρως αγχωμένοι είχαν την τάση να αναπτύσσουν άσθμα. Ακόμα και σε περιοχές που η μόλυνση του περιβάλλοντος ήταν αυξημένη και πάλι αυτά τα παιδιά ανέπτυσσαν άσθμα. Επίσης, μέσα από μελέτες έχουμε δει πως τα παιδιά που κατά την κύησή τους η μητέρα όχι κάπνιζε αλλά ήταν και αγχωμένη και γι’ αυτό κάπνιζε παρουσίαζαν πολλές πιθανότητες να έχουν άσθμα στη ζωή τους. Ποια είναι η σύνδεση μεταξύ της αναπνευστικής ικανότητας των παιδιών και των αγχωμένων γονιών;
Η απάντηση βρίσκεται στην ίδια τη θεραπεία που χορηγείται, που είναι κορτιζόνη και αδρεναλίνη ή αντίγραφα αυτών. Όπως ξέρουμε αυτές είναι οι ορμόνες του στρες αυτό θα έπρεπε να μας κάνει να σκεφτούμε ότι όντως υπάρχει σύνδεση μεταξύ του άγχους και του άσθματος.
- Σε μια έρευνα που έγινε στην Αυστραλία, γυναίκες με δείγματα καρκίνου του πνεύμονα πήγαν να τους πάρουν δείγμα για βιοψία. Πριν βγουν τα αποτελέσματα τους έκαναν ένα ψυχολογικό τεστ και διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες που απλώς ήταν αγχωμένες είχαν μηδενικές πιθανότητες να αναπτύξουν καρκίνο του πνεύμονα, επίσης εκείνες που ήταν κοινωνικά απομονωμένες επίσης δεν έδειχναν προδιάθεση για καρκίνο, όμως οι γυναίκες που ήταν και αγχωμένες και κοινωνικά απομονωμένες το ποσοστό πιθανοτήτων να αναπτύξει καρκίνο του πνεύμονα ήταν 9 φορές μεγαλύτερες από τον μέσο όρο. Αυτό εξηγείται διότι αν η αγχωμένη γυναίκα συζητήσει το πρόβλημά της τότε τα επίπεδα άγχους μειώνονται αμέσως, αν όμως είναι και κοινωνικά απομονωμένη τότε δεν υπάρχει διαφυγή από την τοξικότητα. Θα πρέπει να το καταλάβουμε ότι ο καρκίνος δεν είναι μια ασθένεια, δεν είναι η πηγή αλλά το αποτέλεσμα των σχέσεων μας με το περιβάλλον που ζούμε.
- Το τρίτο παράδειγμα αφορά έναν ποδοσφαιριστή του οποίουΣ οι γονείς πέθαναν, ο πατέρας στο νοσοκομείο από καρδιακή εμβολή και η μητέρα μια ώρα αργότερα από εκείνον. Έχουν γίνει πολλές έρευνες κατά τις οποίες έχει φανεί ότι σε ηλικιωμένα ζευγάρια όταν ο ένας είναι στο νοσοκομείο βαριά άρρωστος ο άλλος που βρίσκεται σπίτι είναι πολύ πιθανό να πεθάνει. Γιατί συμβαίνει αυτό γιατί καταπιέζεται το νευρικό σύστημα, το ανοσοποιητικό, το ορμονικό σύστημα, όλα αυτά διατηρούν ισορροπία μέσα από τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους.
Αν το κοιτάξουμε από την παιδική μας ηλικία, έρευνες έχουν γίνει (στην Αυστραλία) και αποδείχθηκε ότι σεξουαλικά κακοποιημένα παιδιά η πιθανότητα να αναπτύξουν καρκίνο στη ζωή τους είναι 50% παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ποια είναι η σύνδεση; Η καταπίεση των συναισθημάτων κακοποίησης και ενοχής. Αυτή η καταπίεση, που κάνει το παιδί να νιώθει υπεύθυνο για όλα αδρανοποιεί το ανοσοποιητικό, νευρολογικό, ψυχολογικό σύστημα διότι δεν αισθάνεται ότι του αξίζει να ζει.
