Η αυτοκτονική συμπεριφορά κυμαίνεται σε βαθμό από το απλά να σκεφτεί κάποιος να δώσει τέλος στην ζωή του, μέχρι το αναπτύξει ένα σχέδιο για να αυτοκτονήσει και να αποκτήσει τα μέσα για να το κάνει, να προσπαθήσει να σκοτώσει τον εαυτό το, και τελικά να εκτελέσει την πράξη. («ολοκληρωμένη αυτοκτονία»).
Ο όρος «αυτοκτονία» από μόνος του υπονοεί άμεση αναφορά στην βία και την επιθετικότητα. Προφανώς, ο Sir Thomas Browne ήταν αυτός που επινόησε την λέξη «αυτοκτονία» στο Religio medici (1642). Ένας φυσικός και φιλόσοφος, ο Browne βάσισε την λέξη στο Λατινικό sui (του εαυτού μου) και caedere (σκοτώνω). Ο νέος όρος αντανακλούσε την επιθυμία να γίνει διάκριση μεταξύ της αυτοκτονίας του εαυτού και της δολοφονίας του άλλου.
Μια κοινή μορφή αυτοκαθοδηγούμενης βίας είναι αυτο-ακρωτηριασμός. Αυτή είναι η άμεση και σκόπιμη καταστροφή ή αλλοίωση των τμημάτων του σώματος χωρίς συνειδητή αυτοκτονική πρόθεση. · Μείζων αυτο-ακρωτηριασμός – συμπεριλαμβάνει την αυτοτύφλωση και τον ακρωτηριασμό των δακτύλων, των χεριών, των άκρων, των ποδιών ή των γεννητικών οργάνων. · Στερεοτυπικός αυτο-ακρωτηριασμός – όπως το να χτυπάς το κεφάλι, να δαγκώνεις τον εαυτό σου, να χτυπάς το χέρι σου, να τραυματίσεις τα μάτια ή το λαιμό ή να τραβάς τα μαλλιά. · Επιφανειακός- έως-μέτριος αυτο-ακρωτηριασμός – όπως το κόψιμο, το ξύσιμο ή το κάψιμο του δέρματος, κάρφωμα βελονών στο δέρμα ενός ατόμου ή το παρορμητικό τράβηγμα των μαλλιών.
“Δρ. Βίκυ Σίμου”
